Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

«τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου...» (Ιησούς Χριστός).


          «Όταν λοιπόν ο λόγος λέγει· «τούτο εστί το σώμα μου», ας πειθόμεθα και ας πιστεύωμεν και ας το βλέπωμεν με τους νοητούς οφθαλμούς μας. Διότι τίποτε το αισθητόν δεν μας παρέδωκεν ο Χριστός ·  αλλά με αισθητά μεν πράγματα, όλα όμως νοητά. Έτσι και εις το Βάπτισμα, η μεν δωρεά του ύδατος γίνεται με αισθητόν πράγμα, αλλά το συντελούμενον, δηλαδή η αναγέννησις και ανακαίνισις, είναι νοητόν. Δίοτι, εαν μεν ήσουν ασώματος, γυμνά θα σου παρέδιδε τα ασώματα αυτά δώρα. Επειδή όμως η ψυχή είναι στενά συνδεδεμένη με το σώμα, με αισθητά πράγματα σου παραδίδει τα νοητά.

          Πόσοι τώρα λέγουν ·  ήθελα να δω την μορφήν Του! Νά, τον βλέπεις, τον εγγίζεις, τον τρώγεις. Και συ μεν επιθυμείς να ιδής ενδύματα, ενώ αυτός σου δίδει τον εαυτόν Του, όχι μόνον να τον ιδής, αλλά και να τον πιάσεις και να τον φάγεις και να τον πάρεις μέσα σου

          Κανείς λοιπόν ας μή προσέρχεται κυριευμένος από ναυτίαν, κανείς διαλελυμένος · όλοι πυρακτωμένοι, όλοι υπέρθερμοι και τονωμένοι. Διότι, εάν οι Ιουδαίοι έτρωγαν με βιασύνην όρθιοι, έχοντας εις τας χείρας των τα υποδήματα και τας βακτηρίας, πόσο μάλλον πρέπει σύ να είσαι νηφάλιος. Διότι εκείνοι μεν επρόκειτο να μεταβούν εις την Παλαιστίνην, δι'αυτό και είχαν εμφάνισιν οδοιπόρων, σύ όμως πρόκειται να αποδημήσεις εις τον ουρανόν. 

          Δι'αυτό πρέπει από παντού να γρηγορώμεν · διότι δεν είναι μικρά η τιμωρία δι'όσους μετέχουν εις τα μυστήρια αναξίως. Σκέψου πως αγανακτείς εναντίον του προδότου, εναντίον εκείνων που τον εσταύρωσαν. Πρόσεξε όμως μήπως και σύ γίνεις ένοχος του σώματος και του αίματος του Χριστού. Εκείνοι κατέσφαξαν το πανάγιον σώμα, σύ δε το δέχεσαι με ακάθαρτον ψυχήν ύστερα από τόσες ευεργεσίες. Ούτε βεβαίως του ήρεσε να γίνει άνθρωπος, να ραπισθει και να σφαγεί, αλλά και να συμφύρη τον εαυτόν Του μαζί μας. Και όχι μόνον με την πίστιν, αλλά και εις την πραγματικότητα μας κάμνει σώμα ιδικόν Του.

          Διατί λοιπόν δεν έπρεπε να είναι καθαρώτερος εκείνος ο οποιος απολαμβάνει αυτήν την θυσίαν; Από ποιάν ηλιακήν ακτίνα (δεν πρέπει να είναι καθαρώτερο) το χέρι το οποίο κατακόπτει αυτήν την σάρκα, το στόμα το οποίο γεμίζει με πύρ πνευματικόν, η γλώσσα η οποία κοκκινίζει με το πιο φρικτόν αίμα; Σκέψου ποίας τιμής ηξιώθης; ποίαν τράπεζαν απολαμβάνεις! Εκείνο το οποίον οι άγγελοι όταν το βλέπουν φρίττουν και δεν τολμούν να το ατενίσουν χωρίς δέος, εξαιτίας της λάμψεως η οποία εκπέμπεται από εκεί, με αυτό εμείς τρεφόμεθα, με αυτό συμφυρόμεθα και έχομεν γίνει εμείς ένα σώμα Χριστού και μία σάρκα«Τίς λαλήσει τας δυναστείας του Κυρίου; ακουστάς ποίησει πάσας τας αινέσεις αυτού;»

          Ποιός ποιμήν τρέφει τα πρόβατα του με τα ιδικά του μέλη; Και διατί λέγω ποιμήν; Υπάρχουν πολλαί μητέρες, αι οποίαι μετά τους πόνους του τοκετού δίνουν τα παιδιά τους εις άλλας τροφούς · ενώ Εκείνος αυτό δεν το ανέχεται, αλλά μας τρέφει ο ίδιος με το ιδικόν του αίμα και εις όλα μας συνδέει άρρηκτα με τον εαυτόν του. Πρόσεξε δε · εγεννήθη από την ιδικήν μας ουσίαν. Αλλά αυτό δεν έγινε δι'όλους, λέγει, αν και απευθύνεται πρός όλους. Διότι εάν ήλθεν εις την ιδικήν μας φύσιν, είναι φανερόν ότι ήλθε πρός όλους. Εάν δε ήλθε πρός όλους, άρα και προς τον καθένα χωριστά. Πώς λοιπόν δεν επωφελήθησαν όλοι το κέρδος που προέκυψεν από εδώ; λέγει.

          Αυτό δεν οφείλεται εις Εκείνον ο οποίος το προτιμά δι'όλους, αλλά εις εκείνους οι οποίοι δεν θέλουν. Εκείνος συμφύρει τον εαυτόν Του με τον καθένα δια των Μυστηρίων ·  και εκείνους που εγέννησε τους εκτρέφει με τον εαυτόν Του και δεν τους δίδει εις άλλον και με αυτό πάλιν διά να σε πείσει ότι έλαβε την ιδικήν σου σάρκα. Ας μή δείχνωμεν λοιπόν ραθυμίαν, αφού έχωμεν αξιωθή τόσης αγάπης και τιμής. Δεν βλέπετε τα βρέφη με πόσην προθυμίαν αρπάζουν τον μαστόν; Με πόσην ορμήν μπήγουν τα χείλη τους εις την θηλήν; 

          Με τόσον μεγάλην προθυμία ας προσερχώμεθα και εμείς εις την τράπεζαν αυτήν και εις την θηλήν του πνευματικού ποτηρίου ή μάλλον, με πολύ πιο μεγάλη προθυμία ας ελκύσωμεν, ωσάν θηλάζοντα νήπια, την Χάριν του Πνεύματος. Και μία δι'ημάς ας υπάρχει θλίψη, το να μή μετέχωμεν εις την τροφήν αυτήν. Δεν είναι έργα ανθρωπίνης δυνάμεως όσα προτίθενται. Εκείνος ο οποίος έκαμεν αυτά τότε εις εκείνο το Δείπνον, αυτός τελεί και τώρα τα Μυστήρια αυτά. Εμείς επέχομεν θέσιν υπηρετών · ενώ εκείνος που τα αγιάζει και τα μεταβάλλει είναι Αυτός ».


Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ 12, 211-217

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου