Ωδή σε μια νύχτα του χειμώνα

Όταν η λησμονιά μεγαλώνει σαν μια περιστέρα, σε θυμάμαι, κι ο άνεμος

χωρίς ανάπαυλα σκούζει στα δέντρα και τρυπώνει όμοια με μιαν

έκπληξη, απ'το μάυρο λαρύγγι

της καπνοδόχου. Καίει αργά η φωτιά κι η μοναξιά ξαφνιασμένη

βαδίζει στις σπασμένες κυψέλες της,

σ'αυτές τις νοσταλγικές μυστικότητες, ορθωμένη.

Γυρεύει η ψυχή τη μοναξιά της στα παλιά γεμάτα τύψεις βιβλία, στο

διάβα του κυνηγημένου απ'την ωμότητα της γης· και τόσο πια σε αγαπούσα, 

που βρίσκω γλυκό το παρελθόν, τις βροχές και το κρύο του καιρού.

Βλέπω το σκιάχτρο μου με μένα, βουβαμένος κι ολόρθος

και δίχως φόβο βολεύω το στοχασμό μου στις λάμψεις,

μήπως πεθάνω ξενυχτώντας τη φωτιά, τούτη τη νύχτα, την αιωνιότητα

και το μαγικό μυστήριο

των προγόνων μου- ο ίδιος εγώ- σταματημένων κι έρημων

τριγύρω μου.

Και σιάζω τα βαριά ξερά μαλλιά μου, το ακατάληπτο και κυματιστό

σύννεφο·

τίποτα μες στο τίποτα το πιο κλειστό, και να ποθείς, σε μιαν αγάπη

δίχως πόθο,

και σε σκέφτομαι, ονειρευτός, και ξημερώνει.

Ricardo E. Molinari