«Ο ίδιος ο Μυστικός Δείπνος έλαβε χώρα υπό τη σκιά αυτού του σκότους,-πράγμα πολύ σημαντικό για την κατανόηση του σταυρού εκ μέρους της Εκκλησίας. Ο Χριστός γνώριζε πώς «ἡ χεὶρ τοῦ παραδιδόντος με μετ᾿ ἐμοῦ ἐπὶ τῆς τραπέζης» (Λουκ.22.21). Ακριβώς από τον Μυστικό Δείπνο, από το Φως του, ήταν που ο Ιούδας, αφού έλαβε το ψωμίον (Ιωάν.13.27), εξήλθε μέσα σ'εκείνη την τρομαχτική νύχτα (Ιωάν.13.30), και τον ακολούθησε λίγο πιο ύστερα ο Χριστός. Άν στις ακολουθίες της Μεγάλης Πέμπτης, την ημέρα δηλαδή που ειδικά μνημονεύουμε τον Μυστικό Δείπνο, η χαρά συνυφαίνεται συνεχώς με τη λύπη, αν η Εκκλησία ανακαλεί ξανά και ξανά όχι μόνο το Φως αλλά και το σκότος που το καλύπτει, είναι επειδή στη διπλή έξοδο, του Ιούδα και του Χριστού, απ'αυτό το φως σ'εκείνο το σκοτάδι, διακρίνει και αναγνωρίζει την αρχή του σταυρού ως μυστηρίου της αμαρτίας και ταυτόχρονα ως μυστηρίου της νίκης κατ'αυτής.
Μυστήριο της αμαρτίας: η έξοδος του Ιούδα αποτελεί το όριο και την ολοκλήρωση αυτής της αμαρτίας που έχει τις ρίζες της στον παράδεισο και που η ουσία της βρίσκεται στην έκπτωση της ανθρώπινης αγάπης από τον Θεό, στην επιλογή, με αυτή την αγάπη, του εαυτού του κι όχι του Θεού. Όλη η ζωή και η ιστορία του κόσμου ως πεπτοκώτος κόσμου, ως «του κόσμου τούτου», που «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α'Ιωάν.5.19), ως βασιλεία του «άρχοντος του κόσμου τούτου», αρχίζει μ'αυτή την έκπτωση και καθορίζεται εσωτερικά απ'αυτή.
Τώρα, στην έξοδο του Ιούδα, του Αποστόλου και προδότη, αυτή η ιστορία της αμαρτίας-τυφλή, διεστραμμένη, κενή αγάπης, που είχε γίνει κλοπή, επειδή είχε κλέψει «για τον εαυτό της», τη ζωή, που είχε δοθεί για κοινωνία με τον Θεό-πλησιάζει στο τέλος της. Το μυστηριώδες και φοβερό νόημα αυτής της εξόδου είναι πως ο Ιούδας εγκατέλειψε επίσης τον παράδεισο, απέδρασε από τον παράδεισο, εξέπεσε απ'αυτόν.
'Ηταν στο Μυστικό Δείπνο, όπου Χριστός ένιψε τα πόδια του, έλαβε στα χέρια του το ψωμί της αγάπης του Χριστού, ο Χριστός του δόθηκε σ'αυτό το ψωμί. Είδε, άκουσε, έψαυσε με τα χέρια του τη Βασιλεία του Θεού (Α'Ιωάν.1.1). Και εδώ, όπως ο Αδάμ, κοινωνόντας κι αυτός στην πρωταρχική αμαρτία του Αδάμ, φέρνοντας στα άκρα της όλη την τρομακτική "λογική" της αμαρτίας, δεν θέλησε αυτή τη Βασιλεία.
Στον Ιούδα αποδείχθηκε ισχυρότερη η θεομαχική επιθυμία, η πεπτωκυία αγάπη γι'αυτόν τον κόσμο. Και αυτή η επιθυμία, με όλη τη δύναμη της τρομερής της λογικής, δεν μπορούσε παρά να είναι, κατά συνέπεια και αναπόφευκτα, Θεοκτονία, δολοφονία του Θεού. Μετά τον Μυστικό Δείπνο ο Ιούδας δεν είχε να πάει πουθενά αλλού, παρά στο σκοτάδι της Θεοκτονίας. Όταν εκτελέστηκε αυτή η επιθυμία, και με αυτήν εξαντλήθηκε η φυσική του ζωή, τότε ο Ιούδας δεν είχε να πάει πουθενά αλλού παρά στον αυτοαφανισμό και στον θάνατο (ΜΘ.27.3-5).
Μυστήριο της νίκης: αυτή η Βασιλεία του Θεού αποκαλύφθηκε στη νύχτα «του κόσμου τούτου» εν Χριστώ, που με την αυτοθυσία Του φανέρωσε τη Βασιλεία και τη Δόξα Του στον Μυστικό Δείπνο. Μετά τον Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός επίσης δεν είχε πουθενά αλλού να πάει παρά σ'αυτή τη συνάντηση, σε αυτή τη θανάσιμη μονομαχία με την αμαρτία και τον θάνατο-επειδή αυτά τα δύο βασίλεια, το Βασίλειο του Θεού και το βασίλειο του «άρχοντος του κόσμου τούτου», απλώς δεν μπορούν να συνυπάρχουν, γι'αυτό ο Θεός εξαπέστειλε τον Μονογενή Του Υιό (Γαλ.4.4) για να καταλύσει την αμαρτίας και του θανάτου, για να επιστρέψει τη δημιουργία του, την κλεμμένη από τον διάβολο, στον εαυτό Του και να σώσει έτσι τον κόσμο.
Γι'αυτό ο Χριστός, με τον Μυστικό Δείπνο, καταδίκασε τον εαυτό Του στον σταυρό, με τη φανέρωση σ'αυτόν της Βασιλείας της Αγάπης. Μέσω του σταυρού η Βασιλεία του Θεού, που αποκαλύφθηκε μυστικά στον Δείπνο, εισέρχεται σε «αυτόν τον κόσμο» και με την είσοδο της αυτή γίνεται πάλι και νίκη».
«Ευχαριστία»
π.Αλέξανδρος Σμέμαν,εκδόσεις «Ακρίτας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου